Αγαπητοί αναγνώστες,
Με πρόσχημα την τωρινή και δυστυχώς άσχημη κατάσταση που επικρατεί στον Παναθηναϊκό τον τελευταίο χρόνο και το αβέβαιο μέλλον που διατρέχει η ομάδα,
αποφάσισα να γράψω το τρέχον κείμενο.
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Δεκέμβριο όταν οι μέτοχοι των ‘’πρασίνων’’ τσακώθηκαν για άλλη μια φορά με αποτέλεσμα την αποχώρηση των κκ. Ανδρέα Βγενόπουλου και Νικόλα Πατέρα. Ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε αποχωρήσει (επιφανειακά) από το περασμένο καλοκαίρι. Έτσι, ο Παναθηναϊκός, των 103 χρόνων ιστορίας, έμεινε χωρίς έναν ‘’οδηγό’’ στη διαχείριση του. Ορίζεται διοίκηση ανάγκης με πρόεδρο τον κ. Δημήτρη Γόντικα και πολλά μέλη του Δ.Σ να είναι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ομάδας (π.χ. Δομάζος).
Ο κατήφορος μόλις είχε αρχίσει…
Τη χρονιά που αναφέρουμε η ομάδα του ‘’τριφυλλιού’’ κατατάσσεται δεύτερη στο πρωτάθλημα πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό και κάνει μια παρά πολύ άσχημη πορεία στην Ευρώπη συλλέγοντας μόνο δύο βαθμούς σε έξι παιχνίδια, καταφέρνοντας να σκοράρει μόλις δύο φορές. Είναι μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του Παναθηναϊκού στο Champions League. Στο κύπελλο αποκλείεται στα προημιτελικά του θεσμού από την ΑΕΚ, η οποία αναδείχθηκε νικήτρια της διοργάνωσης στη συνέχεια. Αφήνονται αιχμές για τη διαιτησία στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά όταν δεν είσαι σωστός πρώτα από όλα εσύ, δεν μπορεί να σου φταίει η διαιτησία. Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να κερδίσει τη συμμετοχή του στα προκριματικά του Champions league της επόμενης περιόδου. Όλοι πίστευαν πως η χρόνια είχε σωθεί και ότι ενωμένοι θα τα καταφέρναμε. Κανείς δεν ήξερε όμως τη συνέχεια.
Εκείνη την χρονιά η έλλειψη διοίκησης ήταν εμφανής σε πολλά σημεία: σε άλλα πολύ σε άλλα λίγο. Ένα από αυτά ήταν η ήττα στο ‘’ντέρμπι της ντροπής’’ στο Γεώργιος Καραϊσκάκης τον Φεβρουάριο του 2011. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αν η ομάδα είχε διοίκηση θα μπορούσε να προστατευτεί από τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνη την τραγική νύχτα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Επίσης φυσιολογικό με την έλλειψη διοίκησης να υπάρχει και η έλλειψη χρημάτων. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να πωλούνται ή, αν θέλετε καλύτερα, να ξεπουλιόνται παίχτες της αξίας του Cisse, του Gilberto Silva και άλλων. Το ρόστερ καταστράφηκε ολοκληρωτικά και μετα τον Cisse έρχεται κάποιος Toche που έπαιζε μέχρι πρότινος στην δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας . Και με αυτό το ρόστερ θα έπρεπε να πορευτεί για την επόμενη χρονιά.
Η συνέχεια έφτασε. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού νόμιζαν πως χειρότερα για την ομάδα τους δεν μπορούσαν να έρθουν. Κι όμως… Το καλοκαίρι του 2011 ο Παναθηναϊκός αποκλείεται αρχικά από την Οντένσε, δευτεραθλήτρια Δανίας και έτσι το όνειρο του Champions League χάθηκε μια και καλή. Συνέχεια στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση το Εuropa League . O Παναθηναϊκός αποκλείεται από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και μένει εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο, μετά από δεκαπέντε χρόνια. Το κλίμα είναι βαρύ.
Όμως ο λαός του Παναθηναϊκού δεν σταματά να ελπίζει και να προσπαθεί για ένα καλύτερο ‘’αύριο’’ .
Και φτάνουμε λοιπόν στην 5η Σεπτεμβρίου του 2011: την ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μια πολύ καλή αρχή στο πρωτάθλημα και τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει έρχεται μια συνέντευξη τύπου ‘’φωτιά’’ του ακόμα μεγαλομέτοχου της ΠΑΕ κ. Γιάννη Βαρδινογιάννη με την οποία ανακοινώνει την αποχώρηση του οριστικά και αμετάκλητα μετά από 32 χρόνια, όπως ο ίδιος αναφέρει, από τα θέματα της ομάδας. Οι περισσότεροι οπαδοί των ‘’πρασίνων’’ ‘’έλαμπαν’’ από ευτυχία (και δεν κρύβω ότι ήμουν ένας από αυτούς). Αλλά και πάλι το μέλλον παραμένει αβέβαιο, καθώς επιστρέφει στο προσκήνιο ο κ. Ανδρέας Βγενόπουλος, λέγοντας ότι θα προσπαθήσει να βγάλει το σύλλογο από την άσχημη αυτή κατάσταση. Ο πόλεμος με τον Βαρδινογιάννη αρχίζει ξανά με ανακοινώσεις, όρους κ.τ.λ. Πουθενά ‘’φως στο τούνελ‘’.
Ώσπου έρχεται στη ζωή μας ο κύριος Βλάσης Τσάκας, φερόμενος ως εκπρόσωπος ενός Σαουδάραβα πρίγκιπα, ο οποίος θέλει να επενδύσει στον Παναθηναϊκό. Στην αρχή ο πρίγκιπας θεωρείται μη υπαρκτό πρόσωπο αλλά με τον καιρό αποκαλύπτεται πως όχι μόνο είναι υπαρκτό αλλά ότι έχει τεράστια οικονομική διαφάνεια. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται. Επίσης ενδιαφέρον έχει δηλώσει και μια εταιρεία από το Abu Dhabi ονόματι Arboris Capital. Όπως και να έχει το όλο θέμα, πρέπει να περιμένουμε και να δούμε τις εξελίξεις.
Εγώ πάντως θα ήθελα να καταλήξω στο ότι όποιο και να είναι το μέλλον του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ δε θα αλλάξει κάτι για μένα. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα την οποία διάλεξα να ακολουθήσω από τότε που γεννήθηκα. Μικρό με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, και τους απαντούσα με περηφάνια . Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν πάντα η νότα ελπίδας που με έκανε να ξεφεύγω από την καθημερινότητα μου. Για μένα δεν είναι απλά μια ομάδα ή ένα χόμπι, είναι όλη μου η ζωή και γι’ αυτό δεν θα πάψω ποτέ να τον υποστηρίζω και να φωνάζω για αυτόν. ‘Άλλωστε το λέει και το σύνθημα : ‘’Στις χαρές και στις λύπες μαζί …’’
Ευχαριστώ για την αφιέρωση του χρόνου σας,
Σας ασπάζομαι : balo13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου