«Την πρώτη τρομακτική νύχτα στην παραλία στην ομίχλη με το τετράδιό μου και το μολύβι, καθώς καθόμουν εκεί οκλαδόν πάνω στην άμμο απέναντι από όλη εκείνη την οργή του Ειρηνικού που αναβόσβηνε πάνω σε βράχια που υψώνονταν σαν ζοφεροί πύργοι από θαλάσσια σάβανα έξω από τον ορμίσκο… Εκείνη την πρώτη νύχτα κάθομαι εκεί και το μόνο που ξέρω, καθώς σηκώνω το βλέμμα μου, είναι ότι το φως της κουζίνας είναι ανοιχτό, εκεί στον γκρεμό δεξιά όπου κάποιος έφτιαξε μια καλύβα που κοιτάει από ψηλά το φρικτό Sur…».
Μια καλύβα άλλου τύπου - ένα στούντιο - αλλά σε αυτό το ίδιο σκηνικό που περιγράφει ο Τζακ Κέρουακ στο «Big Sur» έστησε η Φάιστ, η Καναδή Λέσλι Φάιστ, και έμεινε για κάμποσο καιρό εκεί με τους μουσικούς της για να ηχογραφήσουν το «Metals», που φτάνει στα αυτιά μας τώρα σαν να το δέρνει ο ωκεανός γλυκά και αφηνιασμένα.
Τέσσερα χρόνια όλα αυτά, μετά το «1, 2, 3, 4», που έπαιξε επίμονα παντού.
Προηγουμένως η Φάιστ είχε διαβάσει μέχρι και την τελευταία αράδα του Τζον Στάινμπεκ (από το Σαλίνας της Καλιφόρνια εκείνος, όχι δηλαδή πολύ μακριά από το στούντιο της ηχογράφησης).
Μαζί της ο πολυοργανίστας και φίλος της Τσίλι Γκονζάλες, ο Μόκι, ο περκασιονίστας Ντιν Στόουν και ο Μπράιαν ΛεΜπάρτον που συνήθως παίζει πλήκτρα με τον Μπεκ. Φίνα παρέα.
Προηγουμένως η Φάιστ είχε διαβάσει μέχρι και την τελευταία αράδα του Τζον Στάινμπεκ (από το Σαλίνας της Καλιφόρνια εκείνος, όχι δηλαδή πολύ μακριά από το στούντιο της ηχογράφησης).
Μαζί της ο πολυοργανίστας και φίλος της Τσίλι Γκονζάλες, ο Μόκι, ο περκασιονίστας Ντιν Στόουν και ο Μπράιαν ΛεΜπάρτον που συνήθως παίζει πλήκτρα με τον Μπεκ. Φίνα παρέα.
Είναι το «Metals» πολύπλοκο; Είναι τόσο πολύπλοκο όσο το να ανοίξεις την πόρτα και να μυρίσεις τον αέρα έξω. Το «Metals» είναι περιπετειώδες. Οσο και η Φάιστ. Αλλάζει διαθέσεις και οι μουσικές του δεν αποκαλύπτονται για να τις θαυμάσεις, αλλά για να τις ζήσεις. Οπως τα κύματα που σκάνε στα βράχια και οι χωρίς ανάσες beat περιγραφές του Κέρουακ. Το μυστικό πέρασμα από τη φασαρία στη σιωπή. Και πάλι πίσω.
Ακούς το «Metals» σχεδόν υπνωτισμένα. Γλιστράει από τις περιγραφές, ξεβιδώνεται, πιάνει από τη φολκ που ξέρουμε έως την φολκ του πλανήτη Αρη, με επιρροές από την Αφρική και την παλιά καλή δυτική τραγουδοποιία. Ολα αυτά, πίσω από μια αχνή κουρτίνα που σκεπάζει όλα τα τραγούδια. Που μπορεί να είναι από την ομίχλη της περιοχής, ή από τα μυστήρια που η Φάιστ δεν κατάφερε να λύσει. Είναι κάτι που χάνει.
Σοφό, βέβαια, εκ μέρους της να αφήνει θέματα ανοιχτά. Μια αφορμή για να επιστρέφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου