Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Σχετικά με τους διανοούμενους σήμερα



Οι σιωπηλοί και οι λαλίστατοι διανοούμενοι του καιρού μας

Του Κώστα Δουζίνα*

«Ο διανοούμενος ως ειδικός πρέπει να μοιάζει ουδέτερος προμηθευτής αντικειμενικής γνώσης... Σε στιγμές κρίσης η μάσκα της ουδετερότητας πέφτει και η ηθική και πολιτική ευθύνη βγαίνει στην επιφάνεια».


        Δεν περνάει μέρα χωρίς κάποιος σχολιαστής να κατηγορεί τους διανοούμενους για σιωπή. H κατηγορία είναι λαθεμένη. Αυτοί που τα καθεστωτικά ΜΜΕ ονομάζουν «διανοούμενους» είναι λαλίστατοι. Και ανακυκλούμενοι ως 32, 58, 1.000 και διάφοροι άλλοι ενδιάμεσοι συνδυασμοί. Η σιωπή των υπόλοιπων στη μέση της κοινωνικής και ανθρωπιστικής καταστροφής είναι εκκωφαντική. Θυμίζει τη σιωπή των αμνών.

      Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η σιωπή αλλά οι διανοούμενοι. Ποιοι είναι οι διανοούμενοι σήμερα, ποιος ο ρόλος και η ευθύνη τους; Ποια είναι η σημασία της φιλοσοφίας ή της θεωρίας, των όπλων της διανόησης;

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014


ποίηματα για την ποίηση: Χουλιαράς και Παυλόπουλος
Νίκος Χουλιαράς, Τα ποιήματα στο δρόμο
           
Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
      Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
      Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Νεοελληνική Γλώσσα Γ’ Λυκείου





Ο κομφορμισμός[1] στη σύγχρονη εποχή

Θανάσης Γιαλκέτσης, εφ. Ελευθεροτυπία, 11/3/2007


        Σε κανένα δεν δόθηκε η δυνατότητα να επιλέξει την εποχή στην οποία θα ζήσει ούτε και η δυνατότητα να ζήσει έξω από την εποχή στην οποία γεννήθηκε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι τέκνο του καιρού του και επομένως που να μην είναι κατά κάποιον τρόπο «ομογενοποιημένος», ενταγμένος και υποχρεωμένος να λειτουργεί σε ομάδες, κοινότητες και σύνολα. Σε σχέση με τις εποχές που προηγήθηκαν η εποχή μας είναι η πρώτη που ζητάει την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων ως προϋπόθεση της ύπαρξής τους. Απαιτεί δηλαδή από τον καθένα να συμμορφωθεί, αν θέλει να υπάρξει.
        Γιατί η εποχή μας απαιτεί κάτι τέτοιο; Για ποιους λόγους συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει διότι στην εποχή της τεχνικής και της παγκόσμιας οικονομίας, το να «εργάζεται» κανείς σημαίνει να «συνεργάζεται» στο εσωτερικό ενός μηχανισμού, όπου οι ενέργειες του καθένα έχουν ήδη προκαταβολικά περιγραφεί και προδιαγραφεί από το οργανόγραμμα για την καλή λειτουργία αυτού του μηχανισμού. Επομένως ο σύγχρονος άνθρωπος, αρχικά στο Δυτικό κόσμο στη συνέχεια σε όλο τον πλανήτη, ζει σε μια κοινωνία που προκαθορίζει τη συμπεριφορά του αρχικά στο χώρο της εργασίας στη συνέχεια και εκτός εργασίας. Περνώντας από το χώρο της εργασίας στο χώρο της κατανάλωσης, του ελεύθερου χρόνου κ.ά. όλο και περισσότερο ο σύγχρονος άνθρωπος είναι προκαθορισμένος και ετεροκατευθυνόμενος, άρα ολοένα και πιο «ομογενοποιημένος». Ομογενοποιημένος άνθρωπος σημαίνει ομογενοποιημένη συνείδηση. Ας δούμε πώς ορίζεται.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Το 100αρι μας…

Έντονα επηρεασμένη από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών και με το βλέμμα στο δικό μας αγώνα που τώρα ξεκινάει, θέλησα να επισημάνω τη σημασία της διαδρομής μας από εδώ και πέρα και μέχρι τις πανελλαδικές.
Ένας γνωστός απόφοιτος πλέον του λυκείου και μελλοντικός φοιτητής κάποιας πολυτεχνικής σχολής μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του μου λέει χαρακτηριστικά:  «Καλή δύναμη σε σας και μη τα δώσετε όλα από τώρα γιατί το πράγμα δεν είναι 100αρι αλλά μαραθώνιος».  Στιγμιαία συμφώνησα, αλλά καθώς αργότερα σκεφτόμουν τη μέχρι τώρα διαδρομή μας και τους έντεκα μήνες που βρίσκονται μπροστά μας συλλογίστηκα, ποιος είναι άραγε ο μαραθώνιος και ποιο το 100αρι μας; Και χωρίς καμία αμφιβολία πλέον μπορώ να πω πως ο αγώνας που ξεκινάει από την τρίτη θα είναι και δύσκολος και διαρκής και κουραστικός, αλλά  δεν είναι σε καμία περίπτωση εποχή για να κάνουμε  οικονομία δυνάμεων τώρα. Πρέπει να ξεκινήσουμε δυναμικά από την αρχή, αλλιώς το παιχνίδι θα χαθεί! Αδίκως σπαταλήθηκαν – αν σπαταλήθηκαν- κάποιες περισσές δυνάμεις στα προηγούμενα χρόνια του λυκείου. Ωστόσο τώρα κάθε προσπάθεια, κάθε ξενύχτι, κάθε δύσκολη άσκηση που θα προσπαθούμε να λύσουμε είναι προς όφελος μας. Από εδώ και πέρα βάζουμε τα δυνατά μας και μακάρι να μη χρειαστεί να σταματήσουμε γιατί κουραστήκαμε.
Με μεθοδικότητα, συγκέντρωση, οργάνωση και προσήλωση στο στόχο θα βγάλουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Γιατί οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί, ο ανταγωνισμός διευρύνθηκε σε πανελλαδικό επίπεδο πια και θα είμαστε όλοι αντιμέτωποι με τους καλύτερους των καλύτερων για την εισαγωγή μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Καλή μας δύναμη!!!!!!

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

''Το ξύπνημα της φράουλας" Βαγγέλης Ηλιόπουλος


Την ευτυχία την καταλαβαίνεις μετά


Λογοτεχνικό Είδος:  Μυθιστόρημα 

Συγγραφέας: Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Βασικά Πρόσωπα

·         Αλέξιος
·         Ηώ
·         Ναταλία

Υπόθεση

Το νεανικό μυθιστόρημα «Το ξύπνημα της φράουλας»  του Βαγγέλη Ηλιόπουλου αφηγείται  την ιστορία δύο παιδικών καλοκαιρινών φίλων, του Αλέξιου και της Ηώς.

Μέσα από την αφήγηση του ίδιου του Αλέξιου βιώνουμε σαν κρυφοί παρατηρητές το ξεκίνημα της σχέσης των δύο νέων και την εξέλιξη της σε μια ερωτική ιστορία τυλιγμένη με το πέπλο της νεανικής αθωότητας. Το καρδιοχτύπι, οι κλεφτές ματιές, η δήθεν αδιαφορία και οι ανεπαίσθητες στιγμές της ευτυχίας που χάνονται στο ‘πηγάδι του παρελθόντος’ περιγράφουν με μια ξεχασμένη γλυκύτητα την εμπειρία του πρώτου ερωτικού σκιρτήματος.

Είναι Σεπτέμβριος. Ο Αλέξιος βρίσκεται στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την πτήση, που θα τον οδηγήσει στο Λονδίνο, στις σπουδές και σε ένα καινούριο μέλλον. Ωστόσο,  αυτό το ταξίδι θα γίνει μια πολύωρη και γεμάτη συναισθήματα αναπόληση του παρελθόντος  που θα καταλήξει σε μια σημαντική συνειδητοποίηση για τη ζωή του.
       Λίγο πριν την επιβίβασή του ο Αλέξιος θυμάται την Ηώ, τον έρωτα των εφηβικών του χρόνων που στο ίδιο αεροδρόμιο είχε αποχωριστεί , αφού εκείνη είχε φύγει στο Λονδίνο για να τελειώσει το Λύκειο και στη συνέχεια θα συνέχιζε εκεί τις σπουδές της.
       Το πρωινό που επέλεξε να πάρει στο αεροδρόμιο, αποτέλεσε την αφορμή για την ενθύμηση της γνωριμίας τους. Είχαν συναντηθεί πρώτη φορά τέλη Αυγούστου στο Κλαδί, όπου παραθέριζαν οικογενειακώς τόσο εκείνος, όσο και  η Ηώ.
     Στην αίθουσα αναμονής γνωρίζει ένα εντεκάχρονο κορίτσι, την Ναταλία η οποία θα γίνει ο αποδέκτης όλων των σκέψεων και των συναισθημάτων του σε αυτό το ταξίδι για το Λονδίνο.
       Της περιγράφει την πρώτη τους χρονιά μαζί, όταν εκείνη είχε έρθει με μεταγραφή στο σχολείο του. Η κοινωνικότητά της την έκανε επιθυμητή σε όλους και αυτός προσπαθούσε συνεχώς να την πλησιάσει, ωστόσο τελικά κατάφερε να φτάσει τη γνωριμία τους στο επίπεδο που επιθυμούσε. Η συζήτηση με τη Ναταλία τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι  τότε υπήρχε μόνο η ταραχή και η επιθυμία να είναι συνεχώς μαζί της. Το «σε θέλω» και το «Σ’ αγαπώ» τα συνειδητοποίησε πολύ αργότερα. 
    Μετά από μια σχολική συναυλία και το πρώτο τους ραντεβού, συνοδευόμενοι από την παρέα τους, ήταν μαζί, από τότε και για περίπου τρία χρόνια, μέχρι να του ανακοινώσει ότι θα φύγει για σπουδές στο Λονδίνο. Σε αυτά τα τρία χρόνια ήρθαν σε επαφή με πρωτόγνωρα αισθήματα και εμπειρίες, τρέλες της εφηβείας, προσωπικές επαναστάσεις . Σταδιακά οι παρέες τους  τους έχασαν, αναζητούσαν τον προσωπικό τους χρόνο. Πέρασαν μαζί δύο υπέροχα καλοκαίρια... 
Όταν έφτασαν στο Λονδίνο, η Ναταλία του πρότεινε να της τηλεφωνήσει. Είχε την ευκαιρία να την ξαναδεί…  Τον βοήθησε αυτό το ταξίδι να συνειδητοποιήσει τα πραγματικά αισθήματά του; Θα την ξανασυναντήσει;

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ…
‘Την ευτυχία την καταλαβαίνεις μετά. Διαρκεί μια ανεπαίσθητη στιγμούλα. Κι όταν αυτή η στιγμή χαθεί στο πηγάδι του παρελθόντος  χρόνου κι εσύ τη
νοσταλγήσεις, καταλαβαίνεις ότι τότε υπήρξες ευτυχισμένος.’