1ο κείμενο
Δ. Ν. Μαρωνίτης, Αφιερώσεις και αφιερώµατα
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, 16/10/2011
Ο Δημήτρης Μαρωνίτης είναι φιλόλογος. Έχει ασχοληθεί με την αρχαιοελληνική και με τη νεοελληνική γραμματεία. Για χρόνια δίδαξε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, του οποίου είνια ομότιμος καθηγητής. Ξεχωριστή θέση στο έργο του κατέχει η μετάφραση της Οδύσσειας και της Ιλιάδας.
Κάθε κυριακή δημοσιεύει μια επιφυλλίδα στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Το (πρώτο) κείμενο που επιλέγουμε αναφέρεται στις επετειακές εκδηλώσεις (αφιερώματα) που πραγματοποιήθηκαν (και πραγματοποιούνται ακόμη) για να τιμηθεί η μνήμη του Νίκου Γκάτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Στρατή Τσίρκα
2o κείμενο
Πέτρος Ν. Λινάρδος, Άριστον το κωπηλατείν
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ 27/11/2011, 05:45
Ο Πέτρος Λινάρδος είναι Έλληνας δημοσιογράφος, αθλητικογράφος, ερευνητής και συγγραφέας βιβλίων αθλητικής ιστορίας και φιλοτελισμού. Έχει μικρασιατικές ρίζες. Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη.
http://el.wikipedia.org/wiki/Πέτρος_Λινάρδος
3d a3d a3d a3d a3d a3d a3d a3d a3d a3d a3d a3
Δ. Ν. Μαρωνίτης
Αφιερώσεις και αφιερώµατα
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, 16/10/2011
Το ‘φερε η χρονιά. Από τη µια µεριά η τρόικα, που µας έχει αλλάξει τον αδόξαστο, καταρρακώνοντας το περιβόητο ελληνικό φιλότιµο, που έχει υποστεί στο µεταξύ ανεξέλεγκτη υποτίµηση, στο όριο ολικής χρεοκοπίας. Από την άλλη η αφιερωτική µας προσφυγή σε τρεις µεγάλους συγγραφείς, σηµαδεµένους από το 1911. Γενέθλιο έτος για τον Ελύτη και τον Τσίρκα, θανάσιµο για τον Παπαδιαµάντη µε σήµα ανάγνωσης και αναγνώρισης τα εκατό χρόνια, στη ροή των οποίων και τι δεν είδανε τα µάτια µας, που λέει ο λόγος: Βαλκανικές νίκες που τις σφράγισε σε δέκα χρόνια η µικρασιατική καταστροφή τον Βενιζέλο να τον διαδέχεται ο Πάγκαλος και ο Μεταξάς· το έπος της Αλβανίας και την ηρωική αντίσταση της Κατοχής να τα αµαυρώνει η εµφύλια σύρραξη, καταλήγοντας στην επτάχρονη δικτατορία τη µεταπολιτευτική ανάσα να την εκµεταλλεύεται η υπεροψία της Αλλαγής τον εκσυγχρονισµό να εκφυλίζεται σε µένος αρχηγικό.
Οπότε, µίζερα έστω, µπορεί κάποιος να πει: σ’ αυτή τη φάση τι τα θέλουµε τα αφιερώµατα και τις αφιερώσεις; Λέξεις, έτσι κι αλλιώς βαριές σε σηµασία και νόηµα, που κατέβηκαν από τα ελληνιστικά χρόνια στις µέρες µας, χάνοντας στο µεταξύ το ιερό απόβαρό τους. Το οποίο έδειχνε άλλοτε έναν τρόπο υπέρβασης της ατοµικής ευτέλειας, φτάνοντας κάποτε ως την αυτοθυσία. Εκτός και αν οι αφιερώσεις και τα αφιερώµατα των ηµερών µας πάνε ν’ αναπληρώσουν αυτό το έλλειµµα πολιτικής αλληλεγγύης – ή να το κουκουλώσουν.
Μπροστά στο τίποτα, θα πείτε, κάτι είναι κι αυτό. Φτάνει να ξέρουµε τι κάνουµε και πώς το κάνουµε, οπότε χρειάζεται κάποιο ψάξιµο η αφιερωτική µας πρακτική. Η οποία, σχολαστικά µοιρασµένη, µπορεί να είναι ιδιωτική ή δηµόσια. Ιδιωτική αφιέρωση πάει να πει: αγοράζω ένα βιβλίο, για να το χαρίσω σ’ ένα φίλο που γιορτάζει, γράφοντας πλάι στο όνοµά του το όνοµά µου. Αν ίσως είναι πόνηµα δικό µου το βιβλίο, η αφιέρωσή µου έχει πρόσθετη αξία. Εκτός και αν λανθάνει κάποια σκοπιµότητα, σε περίπτωση που ο φίλος ασκεί βιβλιοκριτική σε έγκριτη εφηµερίδα ή περιοδικό, οπότε η ιδιωτική αφιέρωση γυρίζει απότοµα σε δηµόσια και η αφιερωτική ανιδιοτέλεια πάει περίπατο.
Υπερβάλλω. Υπάρχουν θα πείτε και συλλογικού τύπου αφιερώσεις και αφιερώµατα, στο πλαίσιο συνεδρίων και συµποσίων, που συνήθως αποτυπώνονται στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (εφηµερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκποµπές), προτού καταλήξουν, αν καταλήξουν, σε µορφή αφιερωτικού τόµου. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά, όπως όλα τα πράγµατα, έχουν και οι δηµόσιες αφιερώσεις τη δική τους παθολογία, αναγνωρίσιµη σε δύο τουλάχιστον συµπτώµατα.
Το πρώτο σύµπτωµα προκύπτει από την παρεξήγηση πως ένα αφιέρωµα σε επώνυµο έργο και συγγραφέα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτος έπαινος. Αν κάτι τέτοιο δικαιολογείται, εν µέρει έστω, για αφιερώµατα που τιµούν κάποιον σηµαντικό λογοτέχνη εν ζωή, δεν έχει λόγο στην περίπτωση που ο τιµώµενος από καιρό εξέλιπε, και το έργο του έχει στο µεταξύ µελετηθεί και αξιολογηθεί µε νηφαλιότητα και δικαιοσύνη. Αφήνοντας περιθώριο να ακουστούν, πλάι στον δίκαιο έπαινο, και κάποιες επιφυλακτικές αναθεωρήσεις, που τίθενται βέβαια και αυτές υπό κρίση.
Γιατί αν ισχύει το συνήθως λεγόµενο ότι τα έργα της λογοτεχνίας (και όχι µόνον) αλλάζουν τιµή και αξία µέσα στον χρόνο (άλλοτε προς τα πάνω, κάποτε προς τα κάτω), ωσότου βρουν (αν βρουν) σταθερή θέση στην οικεία τους κλίµακα (που είναι ωστόσο και αυτή κινούµενη), τότε τα κάθε λογής αφιερώµατα οφείλουν να απογράψουν και τις ενδιάµεσες (συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες) αναγνώσεις. Αυτό εξάλλου ισχύει και για κορυφαία έργα της λογοτεχνίας, ακόµη και για τα δύο οµηρικά έπη, που η εκτίµησή τους συνεχώς µεταλλάσσει και ανανεώνεται, όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο.
Το δεύτερο σύµπτωµα αφιερωτικής παθολογίας έχει να κάνει µε την αποµονωµένη εκτίµηση του τιµωµένου έργου και συγγραφέα, σε σχέση µε το λογοτεχνικό του περιβάλλον. Για να µείνω στις αφιερώσεις και στα αφιερώµατα της χρονιάς, θεωρείται, κάπου και κάποτε, περίπου αυτονόητο να αξιολογείται ο Παπαδιαµάντης καθ’ εαυτόν µε τρόπο απόλυτο, παραµένοντας λίγο πολύ «ασύγκριτος», τελικώς εκτός τόπου και χρόνου. Πρόκειται προφανώς για µέθοδο ανιστορική, αν όχι ανιστόρητη.
Ετσι όµως αποσιωπάται το διαθέσιµο απόθεµα που υπόκειται σε κάθε αξιόλογο λογοτεχνικό έργο, βάσει του οποίου ελέγχεται η όποια ιδιορρυθµία του (µπορεί και ιδιοφυΐα) σε επίπεδο µύθου, γλώσσας, ύφους και ήθους. Υπάρχουν ευτυχώς και εξαιρέσεις: λόγου χάριν ο µυθολογικός και ιστορικός Καβάφης, αλλά και ο τιµώµενος φέτος Ελύτης, ο οποίος στο κρίσιµο αυτό κεφάλαιο παίζει όντως µε «Ανοιχτά χαρτιά». Θα συνεχίσω.
Το ‘φερε η χρονιά. Από τη µια µεριά η τρόικα, που µας έχει αλλάξει τον αδόξαστο, καταρρακώνοντας το περιβόητο ελληνικό φιλότιµο, που έχει υποστεί στο µεταξύ ανεξέλεγκτη υποτίµηση, στο όριο ολικής χρεοκοπίας. Από την άλλη η αφιερωτική µας προσφυγή σε τρεις µεγάλους συγγραφείς, σηµαδεµένους από το 1911. Γενέθλιο έτος για τον Ελύτη και τον Τσίρκα, θανάσιµο για τον Παπαδιαµάντη µε σήµα ανάγνωσης και αναγνώρισης τα εκατό χρόνια, στη ροή των οποίων και τι δεν είδανε τα µάτια µας, που λέει ο λόγος: Βαλκανικές νίκες που τις σφράγισε σε δέκα χρόνια η µικρασιατική καταστροφή τον Βενιζέλο να τον διαδέχεται ο Πάγκαλος και ο Μεταξάς· το έπος της Αλβανίας και την ηρωική αντίσταση της Κατοχής να τα αµαυρώνει η εµφύλια σύρραξη, καταλήγοντας στην επτάχρονη δικτατορία τη µεταπολιτευτική ανάσα να την εκµεταλλεύεται η υπεροψία της Αλλαγής τον εκσυγχρονισµό να εκφυλίζεται σε µένος αρχηγικό.
Οπότε, µίζερα έστω, µπορεί κάποιος να πει: σ’ αυτή τη φάση τι τα θέλουµε τα αφιερώµατα και τις αφιερώσεις; Λέξεις, έτσι κι αλλιώς βαριές σε σηµασία και νόηµα, που κατέβηκαν από τα ελληνιστικά χρόνια στις µέρες µας, χάνοντας στο µεταξύ το ιερό απόβαρό τους. Το οποίο έδειχνε άλλοτε έναν τρόπο υπέρβασης της ατοµικής ευτέλειας, φτάνοντας κάποτε ως την αυτοθυσία. Εκτός και αν οι αφιερώσεις και τα αφιερώµατα των ηµερών µας πάνε ν’ αναπληρώσουν αυτό το έλλειµµα πολιτικής αλληλεγγύης – ή να το κουκουλώσουν.
Μπροστά στο τίποτα, θα πείτε, κάτι είναι κι αυτό. Φτάνει να ξέρουµε τι κάνουµε και πώς το κάνουµε, οπότε χρειάζεται κάποιο ψάξιµο η αφιερωτική µας πρακτική. Η οποία, σχολαστικά µοιρασµένη, µπορεί να είναι ιδιωτική ή δηµόσια. Ιδιωτική αφιέρωση πάει να πει: αγοράζω ένα βιβλίο, για να το χαρίσω σ’ ένα φίλο που γιορτάζει, γράφοντας πλάι στο όνοµά του το όνοµά µου. Αν ίσως είναι πόνηµα δικό µου το βιβλίο, η αφιέρωσή µου έχει πρόσθετη αξία. Εκτός και αν λανθάνει κάποια σκοπιµότητα, σε περίπτωση που ο φίλος ασκεί βιβλιοκριτική σε έγκριτη εφηµερίδα ή περιοδικό, οπότε η ιδιωτική αφιέρωση γυρίζει απότοµα σε δηµόσια και η αφιερωτική ανιδιοτέλεια πάει περίπατο.
Υπερβάλλω. Υπάρχουν θα πείτε και συλλογικού τύπου αφιερώσεις και αφιερώµατα, στο πλαίσιο συνεδρίων και συµποσίων, που συνήθως αποτυπώνονται στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (εφηµερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκποµπές), προτού καταλήξουν, αν καταλήξουν, σε µορφή αφιερωτικού τόµου. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά, όπως όλα τα πράγµατα, έχουν και οι δηµόσιες αφιερώσεις τη δική τους παθολογία, αναγνωρίσιµη σε δύο τουλάχιστον συµπτώµατα.
Το πρώτο σύµπτωµα προκύπτει από την παρεξήγηση πως ένα αφιέρωµα σε επώνυµο έργο και συγγραφέα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτος έπαινος. Αν κάτι τέτοιο δικαιολογείται, εν µέρει έστω, για αφιερώµατα που τιµούν κάποιον σηµαντικό λογοτέχνη εν ζωή, δεν έχει λόγο στην περίπτωση που ο τιµώµενος από καιρό εξέλιπε, και το έργο του έχει στο µεταξύ µελετηθεί και αξιολογηθεί µε νηφαλιότητα και δικαιοσύνη. Αφήνοντας περιθώριο να ακουστούν, πλάι στον δίκαιο έπαινο, και κάποιες επιφυλακτικές αναθεωρήσεις, που τίθενται βέβαια και αυτές υπό κρίση.
Γιατί αν ισχύει το συνήθως λεγόµενο ότι τα έργα της λογοτεχνίας (και όχι µόνον) αλλάζουν τιµή και αξία µέσα στον χρόνο (άλλοτε προς τα πάνω, κάποτε προς τα κάτω), ωσότου βρουν (αν βρουν) σταθερή θέση στην οικεία τους κλίµακα (που είναι ωστόσο και αυτή κινούµενη), τότε τα κάθε λογής αφιερώµατα οφείλουν να απογράψουν και τις ενδιάµεσες (συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες) αναγνώσεις. Αυτό εξάλλου ισχύει και για κορυφαία έργα της λογοτεχνίας, ακόµη και για τα δύο οµηρικά έπη, που η εκτίµησή τους συνεχώς µεταλλάσσει και ανανεώνεται, όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο.
Το δεύτερο σύµπτωµα αφιερωτικής παθολογίας έχει να κάνει µε την αποµονωµένη εκτίµηση του τιµωµένου έργου και συγγραφέα, σε σχέση µε το λογοτεχνικό του περιβάλλον. Για να µείνω στις αφιερώσεις και στα αφιερώµατα της χρονιάς, θεωρείται, κάπου και κάποτε, περίπου αυτονόητο να αξιολογείται ο Παπαδιαµάντης καθ’ εαυτόν µε τρόπο απόλυτο, παραµένοντας λίγο πολύ «ασύγκριτος», τελικώς εκτός τόπου και χρόνου. Πρόκειται προφανώς για µέθοδο ανιστορική, αν όχι ανιστόρητη.
Ετσι όµως αποσιωπάται το διαθέσιµο απόθεµα που υπόκειται σε κάθε αξιόλογο λογοτεχνικό έργο, βάσει του οποίου ελέγχεται η όποια ιδιορρυθµία του (µπορεί και ιδιοφυΐα) σε επίπεδο µύθου, γλώσσας, ύφους και ήθους. Υπάρχουν ευτυχώς και εξαιρέσεις: λόγου χάριν ο µυθολογικός και ιστορικός Καβάφης, αλλά και ο τιµώµενος φέτος Ελύτης, ο οποίος στο κρίσιµο αυτό κεφάλαιο παίζει όντως µε «Ανοιχτά χαρτιά». Θα συνεχίσω.
3d a3d a3d a3d a3d a3d d a3d a3d a3d a3d a3d d a3d a3d a3d a3d a3d d a3d a3d a3d a3d a3
2ο Κείμενο
eνστάσεις και προτάσεις
Πέτρος Ν. Λινάρδος, Άριστον το κωπηλατείν
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ 27/11/2011, 05:45
ΕΚΤΟΣ του ολυµπιακού νυµφώνος η κωπηλασία στην αρχαία Ελλάδα, αλλά στους σύγχρονους Αγώνες έχει πρωταγωνιστική θέση στο ολυµπιακό πρόγραµµα. Είναι ευτύχηµα για τη χώρα µας και µάλιστα σε καιρούς χαλεπούς, που µας δίνει τόση χαρά και ικανοποίηση, µακριά από τους οπαδικούς αλαλαγµούς αλλά µε τη βαθιά εκτίµηση των αληθινών φιλάθλων ενώ οι µονίµως στραβά αρµενίζοντες το χαρακτηρίζουν «µικρό» άθληµα. Η απάντηση δίνεται κατά τα τελευταία χρόνια µέσα στον υγρό στίβο, µε τα φώτα της δηµοσιότητας να στρέφονται όταν αναδεικνύονται άθλοι παγκόσµιου επιπέδου. Αλλά και πάλι η δηµοσιότητα υστερεί πολύ σε συσχέτιση µε το ποιοτικό µέγεθος των επιτυχιών.
***
Η ΙΣΤΟΡΙΑ όταν την προσεγγίσεις µε γνώση και ανοιχτή καρδιά δεν είναι ούτε αρχαιοπληξία ούτε παρελθοντολογία αλλά πράξη ζώσα κόντρα στη ροή του χρόνου. Οι πρόσφατες λαµπρές διακρίσεις της «Ερετικής τέχνης» (κατά τον Πλάτωνα) είναι νοµοτελειακή εξέλιξη και όχι αποκορύφωµα, γιατί οι ορίζοντες είναι µεγάλοι. Ούτε αυτοί οι νέοι τίτλοι τιµής, όπως η ανακήρυξη από την Παγκόσµια Κωπηλατική Οµοσπονδία της δυάδας Αλεξάνδρας Τσιάβου και Χριστίνας Γιαζιτζίδου ως του κορυφαίου πληρώµατος του 2011, µε αυτό το εκπληκτικό σε δυναµισµό κράµα (χηµεία κατά την πολυφορεµένη λέξη) και η ανάδειξη του δηµιουργού µιας νέας ελληνικής κωπηλασίας του κ. Τζιοβάνι Ποστιλιόνε ως του κορυφαίου του 2011 τεχνικού-προπονητή είναι φυτευτοί ή συµπτωµατικοί. Προϊόν µεγάλης προσπάθειας για όλο το σύνολο της εθνικής οµάδας, µακριά από την πρόχειρη κατανάλωση. Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούµε στον κ. Ποστιλιόνε, άγνωστο στο µεγάλο κοινό αλλά που επιβεβαιώνει µε τον πιο πειστικό τρόπο την προπονητική αυθεντία σε όλες τις όψεις. Είναι επίσης πολύ σηµαντικό ότι το ανθρώπινο υλικό το οποίο διαπλάθει και διαµορφώνει σωµατικά και ψυχικά είναι αποκλειστικά ελληνικό. Αλλωστε ο τίτλος του κορυφαίου είχε για τον κ. Ποστιλιόνε προηγούµενο πριν από µερικά χρόνια.
***
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ επιτυχία της κωπηλασίας κατά τα τελευταία χρόνια έχει µεγάλη σηµασία και αξία για περισσότερους από έναν λόγους. ∆εν είναι η διάκριση ενός αστέρα. Εχει πολυπροσωπία και πολυδυναµία. (Το πρώτιστο.) Η πυξίδα στρέφεται σταθερά προς το «Λονδίνο 2012». Είναι σκοπός σπουδαίος αλλά όχι αυτοσκοπός. Το αυστηρό κριτήριο είναι το αριθµητικό µέγεθος των πρωταγωνιστών. ∆εν είναι παρελθοντολογία να κάνουµε ένα µεγάλο άλµα στον χρόνο για να θυµηθούµε ότι στην αρχαία Ελλάδα ο ερέτης (αργότερα κωπηλάτης) ήταν συνυφασµένος µε τη θωράκιση της ελευθερίας. Γι’ αυτό οι κωπηλάτες ήσαν ελεύθεροι πολίτες και όχι από καταναγκασµό όπως συνέβη όταν χάθηκαν οι τριήρεις για να περάσουµε στο ασφυκτικό καθεστώς της γαλέρας. Και δεν είναι µικρό το ότι στους αγώνες κωπηλασίας, στον Σαρωνικό, από το Σούνιο στον Πειραιά, τα πληρώµατα που εκπροσωπούσαν τους αυτοδύναµους δήµους της Αττικής αποτελούνταν από εφήβους – το µέλλον δηλαδή – και µάλιστα µε τη χρήση ιερών σκαφών.
***
ΠΛΕΙΣΤΟΙ όσοι αρχαίοι συγγραφείς από τον Οµηρο και τον Ησίοδο ως και τους µεγάλους τραγικούς και τον Αριστοφάνη χρησιµοποιούν την «κώπη» ως λέξη µε εντυπωσιακή ευρύτητα εννοιών. Η κακοκαιρία στον Φαληρικό όρµο εµπόδισε την τέλεση της κωπηλασίας στους πρώτους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1896, µε άρτια προετοιµασία από τον πρωτοπόρο πρόεδρο του Οµίλου Ερετών (έτος ίδρυσης το 1885) Παύλο ∆αµαλά. Η κωπηλασία στη συνέχεια κέρδισε την εκτίµηση όχι µόνο στο κέντρο και στη Θεσσαλονίκη αλλά και στις περιφερειακές αθλητικές και πολιτισµικές εστίες (π.χ. στα Γιάννενα, τον Βόλο κ.α.). Σε µια «αδροµερή» περιδιάβαση όπως η σηµερινή είναι σωστό να επισηµανθεί ο θετικός αναπτυξιακός ρόλος του ολυµπιακού κωπηλατηρίου στον Σχινιά. Ακροτελεύτια να τονισθεί ότι στο πλαίσιο της έννοιας της εθνικής οµάδας η κωπηλασία και εξέχουσα – στην πράξη – θέση κατέχει αλλά και είναι αυτονόητη η ευθύνη παντός αρµοδίου και παντός δυναµένου – και εδώ ο πυρήνας της ευθύνης στην πολιτεία πέφτει – για την ανεπιφύλακτη στήριξη του αθλήµατος και της διεθνούς αντιπροσώπευσης.
eνστάσεις και προτάσεις
Πέτρος Ν. Λινάρδος, Άριστον το κωπηλατείν
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ 27/11/2011, 05:45
ΕΚΤΟΣ του ολυµπιακού νυµφώνος η κωπηλασία στην αρχαία Ελλάδα, αλλά στους σύγχρονους Αγώνες έχει πρωταγωνιστική θέση στο ολυµπιακό πρόγραµµα. Είναι ευτύχηµα για τη χώρα µας και µάλιστα σε καιρούς χαλεπούς, που µας δίνει τόση χαρά και ικανοποίηση, µακριά από τους οπαδικούς αλαλαγµούς αλλά µε τη βαθιά εκτίµηση των αληθινών φιλάθλων ενώ οι µονίµως στραβά αρµενίζοντες το χαρακτηρίζουν «µικρό» άθληµα. Η απάντηση δίνεται κατά τα τελευταία χρόνια µέσα στον υγρό στίβο, µε τα φώτα της δηµοσιότητας να στρέφονται όταν αναδεικνύονται άθλοι παγκόσµιου επιπέδου. Αλλά και πάλι η δηµοσιότητα υστερεί πολύ σε συσχέτιση µε το ποιοτικό µέγεθος των επιτυχιών.
***
Η ΙΣΤΟΡΙΑ όταν την προσεγγίσεις µε γνώση και ανοιχτή καρδιά δεν είναι ούτε αρχαιοπληξία ούτε παρελθοντολογία αλλά πράξη ζώσα κόντρα στη ροή του χρόνου. Οι πρόσφατες λαµπρές διακρίσεις της «Ερετικής τέχνης» (κατά τον Πλάτωνα) είναι νοµοτελειακή εξέλιξη και όχι αποκορύφωµα, γιατί οι ορίζοντες είναι µεγάλοι. Ούτε αυτοί οι νέοι τίτλοι τιµής, όπως η ανακήρυξη από την Παγκόσµια Κωπηλατική Οµοσπονδία της δυάδας Αλεξάνδρας Τσιάβου και Χριστίνας Γιαζιτζίδου ως του κορυφαίου πληρώµατος του 2011, µε αυτό το εκπληκτικό σε δυναµισµό κράµα (χηµεία κατά την πολυφορεµένη λέξη) και η ανάδειξη του δηµιουργού µιας νέας ελληνικής κωπηλασίας του κ. Τζιοβάνι Ποστιλιόνε ως του κορυφαίου του 2011 τεχνικού-προπονητή είναι φυτευτοί ή συµπτωµατικοί. Προϊόν µεγάλης προσπάθειας για όλο το σύνολο της εθνικής οµάδας, µακριά από την πρόχειρη κατανάλωση. Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούµε στον κ. Ποστιλιόνε, άγνωστο στο µεγάλο κοινό αλλά που επιβεβαιώνει µε τον πιο πειστικό τρόπο την προπονητική αυθεντία σε όλες τις όψεις. Είναι επίσης πολύ σηµαντικό ότι το ανθρώπινο υλικό το οποίο διαπλάθει και διαµορφώνει σωµατικά και ψυχικά είναι αποκλειστικά ελληνικό. Αλλωστε ο τίτλος του κορυφαίου είχε για τον κ. Ποστιλιόνε προηγούµενο πριν από µερικά χρόνια.
***
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ επιτυχία της κωπηλασίας κατά τα τελευταία χρόνια έχει µεγάλη σηµασία και αξία για περισσότερους από έναν λόγους. ∆εν είναι η διάκριση ενός αστέρα. Εχει πολυπροσωπία και πολυδυναµία. (Το πρώτιστο.) Η πυξίδα στρέφεται σταθερά προς το «Λονδίνο 2012». Είναι σκοπός σπουδαίος αλλά όχι αυτοσκοπός. Το αυστηρό κριτήριο είναι το αριθµητικό µέγεθος των πρωταγωνιστών. ∆εν είναι παρελθοντολογία να κάνουµε ένα µεγάλο άλµα στον χρόνο για να θυµηθούµε ότι στην αρχαία Ελλάδα ο ερέτης (αργότερα κωπηλάτης) ήταν συνυφασµένος µε τη θωράκιση της ελευθερίας. Γι’ αυτό οι κωπηλάτες ήσαν ελεύθεροι πολίτες και όχι από καταναγκασµό όπως συνέβη όταν χάθηκαν οι τριήρεις για να περάσουµε στο ασφυκτικό καθεστώς της γαλέρας. Και δεν είναι µικρό το ότι στους αγώνες κωπηλασίας, στον Σαρωνικό, από το Σούνιο στον Πειραιά, τα πληρώµατα που εκπροσωπούσαν τους αυτοδύναµους δήµους της Αττικής αποτελούνταν από εφήβους – το µέλλον δηλαδή – και µάλιστα µε τη χρήση ιερών σκαφών.
***
ΠΛΕΙΣΤΟΙ όσοι αρχαίοι συγγραφείς από τον Οµηρο και τον Ησίοδο ως και τους µεγάλους τραγικούς και τον Αριστοφάνη χρησιµοποιούν την «κώπη» ως λέξη µε εντυπωσιακή ευρύτητα εννοιών. Η κακοκαιρία στον Φαληρικό όρµο εµπόδισε την τέλεση της κωπηλασίας στους πρώτους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1896, µε άρτια προετοιµασία από τον πρωτοπόρο πρόεδρο του Οµίλου Ερετών (έτος ίδρυσης το 1885) Παύλο ∆αµαλά. Η κωπηλασία στη συνέχεια κέρδισε την εκτίµηση όχι µόνο στο κέντρο και στη Θεσσαλονίκη αλλά και στις περιφερειακές αθλητικές και πολιτισµικές εστίες (π.χ. στα Γιάννενα, τον Βόλο κ.α.). Σε µια «αδροµερή» περιδιάβαση όπως η σηµερινή είναι σωστό να επισηµανθεί ο θετικός αναπτυξιακός ρόλος του ολυµπιακού κωπηλατηρίου στον Σχινιά. Ακροτελεύτια να τονισθεί ότι στο πλαίσιο της έννοιας της εθνικής οµάδας η κωπηλασία και εξέχουσα – στην πράξη – θέση κατέχει αλλά και είναι αυτονόητη η ευθύνη παντός αρµοδίου και παντός δυναµένου – και εδώ ο πυρήνας της ευθύνης στην πολιτεία πέφτει – για την ανεπιφύλακτη στήριξη του αθλήµατος και της διεθνούς αντιπροσώπευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου