Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Κώστας Καρυωτάκης - Γιάννης Ρίτσος


 Kώστας Καρυωτάκης   Όλοι μαζί…( 1927)       

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
 γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
 Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
 έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

 Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
 τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
 δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας
 για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

 Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
 και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
 Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα
 των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

 Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού
 τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
 Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
 ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

 Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
 κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
 επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
 του «περιβάλλοντος», της «εποχής».




Γιάννης Ρίτσος, «ΠΟΙΗΤΕΣ»  (1934)

Στον Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ


Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές
είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-- έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών -- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη

μια ευαισθησία μάς συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.

Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.

Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.

Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιοειπωμένα αισθήματά μας· εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»·
την ασχολία μας τόσ' ωραία δικαιολογούμε.

Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -- με δίχως χασμωδίες -- μουσικό στίχο.

Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία -
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου